Het mooiste werk van de wereld
We hebben het geluk aan het werk te zijn.
Het geluk om te mogen werken waarvoor we gekozen hebben.
Wij hebben misschien wel het mooiste werk dat er bestaat; onderwijs.
Onderwijs gaat over kinderen en is er voor kinderen.
Er bestaat niets mooier dan de dankbaarheid van een kind; die ene glimlach, de fonkel in de ogen, een spontane knuffel, hun warme woorden die je toegeworpen krijgt omdat je hun neemt om wie ze zijn, omdat je hen de kansen aanreikt om te groeien, hun te verbreden in hun kunnen, hun uit te dagen, te geloven in hun kracht, kansen te bieden om te mogen falen en daar uit te leren, hun zelfwaardegevoel naar boven te brengen en hun te laten stralen in het positieve; gelukkig en trots te mogen zijn om wie ze zijn.
Dit zijn mooie woorden maar het loopt niet altijd zo. Het is echter onze taak om kinderen op dat punt te krijgen.
En dat maakt het de mooiste job, maar niet altijd de gemakkelijkste.
Meer en meer merken we dat onderwijs langs verschillende kanten aangestuurd wordt; politiek, maatschappelijk, ouders, de hele zorgbatterijen die rond de scholen cirkelen, …. Ieder heeft zijn/haar mening, visie, gedachtegangen, …. Hun bedoelingen zijn vaak goed. Maar ze zien vaak maar één ding en dat is hun eigen mening, hun eigen idee.
Ze worden specialisten genoemd omdat ze zich gespecialiseerd hebben, ze weten waarover ze praten, ze weten veel over kinderen, over hoe onderwijs zich moet gedragen, wat maatschappelijk relevant is, ….
Maar ze vergeten vaak twee dingen; de leerkrachten en de kinderen.
Iedereen kan neen zeggen, maar dat kunnen scholen niet.
We kunnen niet neen zeggen tegen een beleid dat beslist heeft dat dingen anders moeten, we kunnen niet zeggen tegen specialisten dat zij het niet juist zien omdat zij net de specialisten zijn wij niet, we kunnen niet zeggen tegen een ‘moeilijk kind’ dat het niet meer komen kan, …. We zouden dat kunnen, maar we doen het vaak niet, omdat we willen geloven in ieder kind, omdat we willen geloven in het onderwijs dat we trachten waar te maken, omdat we geloven in het positieve en ons verantwoordelijk voelen in onze opdracht.
Dat maakt ons sterk, maar tegelijk ook kwetsbaar. En die kwetsbaarheid willen we nu uiten, naar buiten brengen, laten horen. We willen niet nog eens diegene zijn die alles zomaar neemt zoals het overal beschreven wordt, die langs alle kanten bestookt wordt met extra’s, die uitgespeeld wordt door externen t.o.v. ouders, die met minder middelen meer moet waarmaken, die soms ouders krijgen die ons zwaar onder druk zetten, die een meer divers publiek krijgt maar naar rato niet de gepaste ondersteuning krijgt, die vanuit een samenleving vaak moeten horen wat onderwijs allemaal moet zijn, ….
Onderwijs is misschien wel het mooiste werk in de wereld.
Geef ons de kans om dit te behouden. Ondersteun ons in ons werk, geef ons de juiste omkadering en financiële slagkracht, zorg voor een respectvol klimaat, laat ons weer herademen, opdat onderwijs haar taak verder kan blijven waarmaken naar de toekomst;
Een positieve brug voor ieder kind naar een welslagen en gelukkig leven!
1 reactie
Mooi gezegd Kwinten!
Ook ik heb het gevoel dat we bevoorrecht zijn in ons werk met en voor de kinderen.
Toch wordt het ons tegenwoordig niet gemakkelijk gemaakt en wat mij vooral zeer verontrust, zelfs pijn doet, is de hoeveelheid kinderen die zelfs op lagere schoolleeftijd, ja ook in freinetscholen, aangeven dat ‘het’ allemaal teveel wordt, dat naar school komen een te moeilijke stap wordt…
Ook ik vind dus dat het meer dan tijd is om de kinderen, en met hen de leerkrachten, de kans te bieden om ‘zorgeloos’ te kunnen genieten van elke schooldag omdat er net ‘gezorgd’ wordt voor elkaar op een respectvolle manier. Dat elke school de middelen mag krijgen om preventief te maken dat kleine zorgjes geen grote zorgen hoeven te worden, dat elk kind, elke leerkracht geniet van elke schooldag!!!