Dagboek van een zorgcoördinator
Er werd mij gevraagd om zo af en toe eens een dag op school in een dagboek te gieten.
Hoe ziet een doorsneedag eruit als zorgcoördinator?
Timecheck: donderdag 15 september
Het wordt opnieuw een zeer warme dag vandaag.
Met mijn elektrische vouwfiets in de koffer van mijn auto rijd ik tot halverwege om dan de laatste 10 kilometers te fietsen tot school. De zon komt als een oranje vuurbal op. Ik zie mezelf als een wel 30m lange, slanke uitgerekte schaduw voor me uit fietsen.
De schooldag begint met een collega die een prachtig fotoboek van haar gezinsvakantie in Zweden, met gepaste trots toont. Hmm, 15 september en de vakantie lijkt al weer zo lang geleden…
8u30 een multidisciplinair overleg over een kleuter die een jaartje wacht om de stap naar de lagere school te zetten. We zitten met z’n achten rond de tafel, wat al aangeeft dat er externe therapeuten bij betrokken zijn. Het gesprek neemt dan ook de volle 2 lesuren in beslag, zonder dat het overkomt als blijven herhalen, dralen of niet tot beslissingen te komen, er is gewoon heel veel te bespreken en veel afspraken te maken. Mochten deze 8 personen even lang op de klasvloer ingezet zijn dan… dan, was ik aan het dromen, denk ik. Er wordt naar mijn gevoel nog veel te vaak over kinderen gepraat in plaats van met kinderen gewerkt.
Na het gesprek zit ik nog even samen met de psychologe van het Clb om wat oudergesprekken die er volgende week aankomen voor te bereiden. Het Clb is een verdiep boven onze school gehuisvest, dit maakt het een heel stuk gemakkelijker om af en toe wat samen te zitten. Het is altijd praktischer om zaken ‘lijfelijk’ te bespreken dan over en weer te mailen. We komen tot de vaststelling dat het dossier dat we kregen ivm een zorgenleerling behoorlijk gecensureerd werd door de ouders. Verschillende pagina’s werden achtergehouden. Jammer! Het doet vermoeden dat het wederzijds vertrouwen tussen ouders en school niet helemaal oké is…
Terug beneden gekomen rest er nog net wat tijd om met een vijftal kleuters wat aan taalsensibilisering te werken. De interactie met de kleuters is geweldig! Eén van de kleuters verteld zeer overtuigend in gebrekkige bewoordingen, met ogen zo groot als schoteltjes en ondersteund door grootse gebaren dat hij thuis een leeuw heeft én een slang én een giraf, een echte hé, die pipi en kaka doet!!! De andere kleuters reageren met gemengde gevoelens. Verwonderd, maar ik merk toch ook wat ongeloof op…
Daarna is het al tijd voor het wekelijks ‘zorgcafé’, overleg met het zorgteam. Een nieuw gegeven in onze school. Sinds dit schooljaar beschikken we over een halftijdse zorgleerkracht, dankzij de solidariteit van onze scholengroep. Onze school genereert niet veel SES-uren, wat niet wegneemt dat er toch een aanzienlijk aantal kinderen zijn die wat extra zorg kunnen gebruiken. Wij willen ook graag zorgzaam omgaan met alle kinderen. Welbevinden, motivatie, sterktes en talenten zijn ook zorgtermen, het hoeft niet altijd over zwaktes en tekorten te gaan. Donderdag voor de middag wordt er overlopen wat geweest is, gebriefd wat komen zal. Is er wat ruimte voor Lies, de zorgleerkracht, om in functie van haar weg te vinden in ons zorgbeleid, vragen te stellen, suggesties te doen,…
Ik eet snel mijn lunch, buiten, waar ook de meeste kinderen picknicken. In de schaarse schaduwplekjes is het precies toch frisser dan in sommige klaslokalen, waar de temperaturen werkelijk een tropisch allure aannemen.
Tijdens de middagpauze houd ik een zorggesprek met een collega, waar de dynamiek in de klas even stroef loopt. We spreken af dat ik het laatste lesuur wat kinderen uit de klas zal halen om een gesprekje mee te voeren. Ligt het aan de extreme hitte of is er een andere oorzaak? Feit is dat er een aanzienlijke groep kinderen alleen maar zin heeft in ‘spelen’ en het ‘werken’ bewust aan anderen overlaten… Wij hebben niet liever dat het klaswerk door de kinderen als spelen ervaren wordt, maar hier gaat het om een groep kinderen die vinden dat ze hun eigen zin kunnen doordrijven op elk moment en daar moet toch wat verandering in komen.
In de namiddag werk ik samen met een collega die klasvrij is dankzij een uurtje sport, een beloningssysteem uit voor een leerling met ADHD. Vorig jaar beslisten we dat hij mits extra positieve bekrachtiging waarschijnlijk nog beter zijn impulsiviteit kan onderdrukken. Niet gemakkelijk wanneer het denken steeds na het doen komt. Uiteraard mag er soms eens buiten de lijntjes gekleurd worden. We houden toch allemaal van wat kleur in ons leven!?
Natuurlijk gaan we voor niet materiële beloningen. Zelf zal hij ook ideeën aanbrengen, benieuwd of ze anders gaan zijn dan onze!
Het laatste lesuur komt het fameuze gesprek met de speelvogels. Het draait uit op een zeer positief gesprek. Allemaal, op ééntje na, geven ze toe dat ze de kantjes er al behoorlijk hebben afgelopen. Allemaal denken ze dat het anders kan dan wat tot nu toe geweest is en kunnen ze zelf aangeven hoe het beter zou zijn. Benieuwd hoe het verder zal lopen. Het is in alle geval één van de fijne kantjes van de freinetmethodiek, kinderen die zelf aangeven hoe iets beter kan lopen en hoe dit in de toekomst zal gerealiseerd worden… Wordt verder opgevolgd.
Morgen is het ‘Strapdag’, samen met de sportjuf overlopen we nog even of alles in orde is. Zorgen we voor bordjes waar de fietsen morgen moeten geplaatst worden, verwittigen we Anja van de opvang dat zij morgenochtend de kinderen kan vertellen waar de fietsen gestald moeten worden.
Om 16u30, vertrek ik op dezelfde manier zoals ik kwam, fietsend tot bij mijn auto en dan verder met de wagen tot thuis. Intussen is de zon van oost naar west verhuisd en kan ik stevig trappend alle ‘zorgen’ van me af fietsen. Thuis wacht onze hond me elke dag weer vrolijk kwispelstaartend op, bijna therapeutisch te noemen, denk ik…