Bondgenoten
Bondgenoten
Goede mensen, Beste ouders van kinderen en jongeren,
Het klimaat verandert snel. In tegenstelling tot wat we bijna dagelijks te horen en te zien krijgen, wordt het steeds kouder en koelt de planeet verder af.
De kille uitstoot van Controle-Organismen (meer dan 2) neemt grote proporties aan. Ook het onderwijs ontkomt er niet aan. Er is een kilte die neerdaalt over onze kinderen, omdat het ijskoud geworden is in de inmiddels verkleumde harten van beleidsmakers die het onderwijs willen ‘hervormen’. Op naar een nieuwe vorm. Volgens deze mensen is een harde reset nodig. ‘Een revolutie’, zeggen ze zelf. Dat gaat altijd met geweld gepaard. Geweld dat slachtoffers maakt. Winnaars en verliezers. De autonomie en opvoedingsprojecten van scholen komen onder zware druk te staan. Centralisatie is aan zet. ‘Meer centrale toetsen’ is het motto. Autonomie tot ‘pretpedagogie’ gemaakt. ‘Vrijheid van onderwijs’ wordt zo ook tot een lachertje gemaakt. Diversiteit verkracht tot uniformiteit. Brede vorming gaat onherroepelijk op de schop voor het heil van het economisch presteren.
Het eerste slachtoffer in deze revolutie is het gezond verstand, dat geslachtofferd wordt voor het gouden kalf van de economisering van het onderwijs. Scholen, nu al slaven van regelgeving, zijn tot nieuwe zondaars gemaakt en kinderen en jongeren tot gemakkelijke zondebokken. Het berispend vingertje is nog maar weer eens aan zet. Adolescenten scoren steeds slechter op de op zijn minst dubieuze PIRLS- en PISA-rankings; ook kinderen in de lagere school doen het steeds slechter op scores van linkerhersenhelft-testings. Kinderen, leerkrachten en directies worden constant bestookt met wantrouwen en met falen opgezadeld. Zou dat een middel zijn om het beroep van leraar weer aanlokkelijk te maken en het lerarentekort weg te werken?
In Vlaanderen komen daar nu ook nog ‘de Vlaamse toetsen’ bij. Verplicht voor de 148 000 leerlingen in de vierde leerjaren. Deze Vlaamse toetsen worden nauwkeurig over de verdere schoolloopbaan van jullie kind uitgerold. Tot in het kleinste detail vastgelegde verwachtingen tonen de weg. Als een routeplanner, een nooit falend GPS-systeem dat hen door hun onderwijslandschap moet loodsen tot de hopelijk uiteindelijke excellentie in de internationale scores. Een score die toont tot ‘wat’ je ‘verworden’ bent, niet ‘wie’ je bent. Waardoor je wellicht een vodje papier kan behalen waarop staat wat je geworden bent, niet wie je geworden bent. Het doel van al deze testings is simpelweg ‘ik’. Kennis die macht en rijkdom verschaft. Die de kloof tussen rijk en arm in stand houdt. De echte diploma’s zijn echter geen papieren. Die staan gedrukt in je gezicht, in je oprecht spreken, in je handelen, in je hele wezen. Je mag alle wereldse diploma’s bezitten en daarmee in de spotlights staan, in de ogen van de natuur zal je niets betekenen.
Onze kinderen of jongeren hebben echter geen behoefte aan al die vooruit geplande vergelijkende metingen. De continue vergelijkende beoordeling van prestaties van onze kinderen in deze ‘leerlingachtervolgsystemen’, leidt tot scheiding van de vrije geest. Een afrekencultuur, onder uniformele druk. Het is voldoende of niet voldoende. Je past in het programma of je past er niet in. Wat is er mis met je? Op die manier wordt er niets meer overgelaten aan de eigen ontwikkeling van jullie kind. Alles is gericht op standaardisering en uniformering. Gericht om een natuurlijk ritme te onderbreken. Dat is de werkelijke codering achter de centralisatie die nu opgelegd wordt. Terwijl onderwijs zich in de eerste plaats zou mogen richten op het ontwikkelen van fundamentele menselijke waarden.
Word je door deze verplichte kunstmatige inseminatie van leerlast dan zo ‘een goede, loyale burger’? En is dat dan hetzelfde als ‘een goed mens’? Of heb je daar meer dan enkel je linkerhersenhelft voor nodig?
Door zo bovenop onze jeugd te zitten en te hameren op een deel van die ‘bovenste 6 cm’, trek je ze steeds verder los van hun roots, van wie ze werkelijk zijn. Een bewuste ontworteling van onze kinderen. Dat maakt serieuze krassen in de ziel van ontwikkelende kinderen en hun ouders.
Als je de volgende cijfers leest, dan zou er toch wel een ander belletje moeten rinkelen in het hoofd van beleidsmakers, zou je denken: 118 psychiatrische instellingen en honderden fitnesscentra moeten ons weer naar ‘een gezond België’ brengen, waarin 700 000 Vlamingen met psychische problemen kampen, waarin 1 op 10 kinderen tussen 2 en 18 jaar een psychische stoornis heeft die om professionele steun vraagt, waarin 1 op 20 kinderen in West-Vlaanderen dagelijks psychostimulantia inneemt, waarin de jacht op diagnoses van allerhande leerstoornissen bij onze kinderen volop ‘open’ is waardoor een kwart van alle Vlaamse basisschoolkinderen meerdere leerstoornissen heeft, waarin kinderpsychiaters en revalidatiecentra overstelpt worden met aanvragen en een stop inroepen, waarin nog nooit zoveel jongeren vroegtijdig de school verlieten uit schoolmoeheid…
Zou het niet beter zijn dat beleidsmakers onze kinderen met rust laten en zo weinig mogelijk tussen ons en onze kinderen in gaan staan, zodat kinderen in hun persoonlijke ontwikkeling niet gefnuikt worden? Dat ze scholen net meer autonomie en vertrouwen zouden geven om hun opvoedingsproject waar te maken? Zouden onze kinderen en jongeren net daardoor niet gaan ‘excelleren’ in waar ze goed in zijn? En zou ‘leren’ net dan niet ‘de mooiste tijd van hun leven zijn’?
Ondanks al deze verzuchtingen, heb ik een diep vertrouwen dat alles goed komt. Het kan zijn dat sommige beleidsmakers huiveren bij de volgende gedachte. Ik heb een diep vertrouwen in de werkelijke levenskracht van het Afrikaanse ‘Ubuntu’: het geloof in een universeel gedeeld verbond dat alle mensen en voor mijn part alle zichtbaar en onzichtbaar leven op deze bol verbindt: ‘ik ben, omdat wij zijn’.
Laten we als ouders dus kijken naar deze chaotische wereld, waarin ijzige plannen gesmeed worden voor onze kinderen. Laten we dat alles waar-nemen (en daarom dus niet alles zomaar voor waar aannemen) en vol mededogen dagelijks voor de jongsten van ons volk zorgen en hen het mooie tonen, dat werkelijk waarde heeft om voor te leven. Dat we met heel veel liefde in het verhaal van onze kinderen een tijdlang mogen meestappen. Dat we hen mogen tonen wat een hart is, waar het zit in ons lijf en hoe je naar die stille stem kan luisteren en er naar kan handelen. Dé grondtoon van ons bestaan.
En dat we als ouders de moed mogen hebben om op bepaalde momenten ‘nee’ te zeggen, als we zien dat onze kinderen onrecht, geweld of schade in hun ontwikkeling wordt aangedaan. Durven we als ouders nog die grens aangeven? Tot hier en niet verder. Wat laten we wel of niet gebeuren met onze kinderen? Durven we als ouders nog in het licht zetten wat niet goed is voor onze kinderen?
Dat we met z’n allen mededogen mogen ontwikkelen voor hen die nu nog zo verblind zijn door eigen machtstreven dat ze onze kinderen in hun bedacht keurslijf willen dwingen. Dat ons ‘ahimsa’ hen mag duidelijk maken dat dit geweld mag stoppen en dat hun daden niet heilzaam zijn voor het welzijn van hun en onze kinderen. Dat de beleidsmakers mogen beseffen dat we allen broers en zussen van elkaar zijn. Bondgenoten. En dat we het licht in elkaars ogen mogen gunnen omdat we echt voelen dat we gelijkwaardig zijn en dat we het principiële recht hebben om van mening te mogen verschillen. Dat we het respect en de waardering kunnen opbrengen voor de open geest en voor open dialoog. Dan pas is de onbaatzuchtige liefde aan zet. Dan pas is het dag, wint de zon aan kracht en warmt de planeet weer op. Zolang we dat niet kunnen, is het nacht en koelt de planeet verder af.
Ieder van ons heeft die keuze. Maar als je in de ogen van een kind kijkt, is die keuze snel gemaakt.
Hartelijke groet, Johan Duyck ouder van een kind uit klas 4
‘Mogen alle wezens in het universum gelukkig en vrij zijn en mogen al mijn gedachten, emoties, woorden en daden bijdragen aan dat geluk.’ 31 maart 2024