Pampers: visie en aanpak gezocht!
Hallo allemaal,
Meer en meer krijgen wij in Klimop te maken met peuters die nog niet zindelijk zijn. Bv. dit schooljaar dragen ALLE peuters nog een pamper. Wij, Klimopteam, vinden dat dit eigenlijk niet kan. Onze vraag is: Hoe gaan jullie hier mee om? Hebben jullie daar visieteksten over om aan de ouders te geven? Hebben jullie binnen jullie school duidelijke standpunten ingenomen om aan ouders duidelijk te maken wat wel/niet kan? Graag had ik jullie ideeën hier over en als jullie teksten hebben die jullie met ons willen delen, graag! Stuur ze maar door.
Bedankt alvast voor de reacties!
7 reacties
ik dacht dat je van de overheid niet meer mag ‘eisen’ dat de kinderen zindelijk moeten zijn bij instappen. ?? omdat dit van jonge leeftijd al heel veel stress met zich meebrengt.
Verbeter me gerust als ik fout ben 🙂
Anderzijds is het deels heel het systeem dat hiervoor zorgt. Kinderopvangplaatsen willen zo snel mogelijk plaats maken voor nieuwe kinderen. Wat ideaal zou zijn dat kinderen zolang ze niet zindelijk zijn, gewoon in de kribbe blijven. Vanaf de dag dat ze zindelijk zijn, kunnen ze de overstap maken.
Het gegeven met de pamper naar school gaan, is een stijgend fenomeen in elke school denk ik
Ik duim alvast dat jullie instappers snel de klik zullen maken.
Het is allemaal heel relatief. De foto die ik hierboven bij de vraag van Klaas geplaatst heb, nam ik eergisteren in een Zweedse Kleuterschool/Kinderopvang: hier zitten kinderen tussen 1 en 5 jaar samen in een leefgroep. Dus daar vind je baby’s met pampers en tutjes tussen de kinderen die letters en cijfers aan het ontdekken zijn…
Allemaal heel huiselijk eigenlijk.
Oh ja, belangrijk verschil: 1 fulltime volwassene per 6 kinderen! (En dan nog anderhalve coördinator/administratieve kracht voor de 2 leefgroepen – in totaal dus 8 volwassenen voor 40 kinderen…)
Ik denk eigenlijk dat niet de pampers het probleem zijn maar te weinig personeel om de zorg voldoende te kunnen bieden en te combineren met lesgeven.
Sorry dat dit nog geen oplossing is voor jullie vraag wat je dan concreet doet naar ouders toe, het was zomaar een bedenking… Ik heb daar nog geen visieteksten over gezien.
Zindelijkheid is vaak een extra aandachtspunt bij jonge kleuters. Als er goed kan samengewerkt worden tussen ouders en leerkracht, kan een jonge kleuter snel zindelijk worden.
Ik maakte ooit bijgevoegd document. Het is nodig om hierover te spreken bij inschrijving. Het is nodig om dit zowel thuis als in de klas juiste aandacht aan te geven. Zodat er geen tijd “verloren” gaat aan broekjes verschonen.
Peuters mogen met 2,5 al starten. Het is dan te verwachten dat er altijd een paar kinderen zijn die niet zinnelijk zijn. Persoonlijk zou ik overal in de klas potjes zetten, een programma starten over het potje; er zijn zoveel leuke boekjes en oefenen met een pop e.d. maakt het erg leerzaam, de kinderen de hele dag vrijblijvend het potje aanbieden en de ouders aangeven dat hun kind in de klas met het potje bezig zijn. Zet er vooral geen druk achter, maar maak het leuk voor de kinderen. Ze moeten allereerst doorkrijgen wat het potje is en daarna moet het fun zijn. Stel ook geen tijdslimiet want zoals met alles sommige kinderen zijn nou eenmaal sneller dan andere. Past dat niet ontzettend goed bij Freinet? Succes!
Een late reactie:
Ik denk dat je vooral de brede kijk op dit probleem moet bekijken:
De maatschappij zegt ons:
-pamperverkoop: zacht voor babybillen, extra absorberend,… Het kind ondervindt weinig last. Hoe zou je zelf zijn? En makkelijk voor de ouders, hoe zou je zelf zijn?
-een kinderopvang die duur is en 1 volwassene per 6 of 8 kinderen. Ouders willen financieel hun kinderen snel naar school: minder duur. Wat biedt het onderwijs: een kind in een klas van 20/25 dezelfde leeftijdsgenoten bij elkaar met 1 volwassene. Als we pech hebben zijn het er meer en als we geluk hebben, hebben we een kinderverzorgster er bij.
-een cultuurverschil met andere landen/culturen waarbij kinderen niet op 2,5 jaar in grote groepen worden gezet. Maakt dat deze ouders weinig weet hebben van deze problematiek. Er wordt hen gezegd dat het sociaal en taal beter is om zo snel mogelijk naar school te gaan, maar emotioneel wordt er weinig advies gegeven. Simpelweg: naar school gaan op 2,5 jaar is voor elk kind zwaar! Maar wordt als vanzelfsprekendheid verwacht. Ook door Belgen.
-er wordt gezegd dat de kinderen zelf wel aangeven als ze er klaar voor zijn. Sinds wanneer zijn alle kinderen hetzelfde? Het ene kind geeft het aan en een andere kind heeft een steuntje in de rug nodig. Zo is dat later ook als ze groter worden: het ene kind leert vanzelf en het andere heeft die hand van mama/papa/juf nodig. Is er iets mis met positief een kind een hand op de rug te leggen en te leren door te zetten? Er is een verschil met pushen. Het leven is niet zwart of wit, goed of slecht,… Het is de positieve begingedachte die het maakt.
Op onze school:
-Wij hebben bewust gekozen om 2,5 tot 6 jarigen bij elkaar te zetten in 4 klassen, classe unique. En kiezen niet voor 3 clase-unique klassen en 1 instapklas.
De draagkracht wordt door elke kleuterleerkracht opgevangen. Waarbij we ook komen dat nieuwe kinderen verpreidt worden gezet. Maakt het voor het kind ook aangenamer om maar met 1 of 2 nieuwe kinderen per instap binnen te komen.
Meer tijd om het kind te leren kennen en met de ouders in dialoog te gaan.
Mijn eigen ervaring en mening:
-Is het normaal dat 12 kinderen gelijktijdig instappen en allemaal niet zindelijk zijn?
Nee. Want niet zindelijk zijn, is niet alleen aan te tonen door een pamper.
Waarschijnlijk zijn er 8 van die 12 kinderen er wel klaar voor maar door hierbovengenoemde maatschappelijke invloeden niet voldoende uitgeprobeerd.
Veel voorkomende zaken:
-een kind dat je zijn/haar pamper uitdoet, plast plots een hele voormiddag niet en dan ineens alles in de broek: dat kind is goed bezig (is al aan het inhouden)
-plassen lukt maar stoelgang is nog in de broek: ook al goed bezig.
-kind wilt gewoon niet op toilet gaan zitten, een hele sirene. Angst van toilet aanpakken.
-veel kinderen hervallen terug in broekplassen na een bepaalde periode van zindelijk zijn. Een pamper is dan ook het slechtste dat je dan kan doen.
Ik vind dat we de ouders meer moeten benaderen op de vaststellingen die we doen op maatschappelijk vlak en elk kind/ouder apart moeten bekijken en bespreken. Doordat je met geen instapklas werkt, heb je als leerkracht tijd voor de ouders en het kind. In mijn ogen levert dit veel sneller resultaat op. En zo krijg je ook veel meer vertrouwen van de ouders.
http://www.maguza.be/nieuws/p/detail/een-kind-is-zindelijk-als-de-ouders-er-klaar-voor-zijn
Toevallig net verschenen.
Michel Vandenbroeck heeft wijze woorden hierover:
https://m.standaard.be/cnt/dmf20191002_04641745?utm_source=standaard&utm_medium=social&utm_campaign=send-to-a-friend