Mijn klas in coronatijd

Oooooh wat ben ik fier op de kinderen van mijn klas. Terwijl ik mij opnieuw moest uitvinden als leerkracht in het afstandsonderwijs, moesten zij ook hun weg vinden. Hun klaslokaal zag er plots heel anders uit, hun lessen moesten ze op een scherm volgen en vragen stellen kon niet onmiddellijk. Daarvoor moest er eerst ingelogd worden, camera aangezet, microfoon dan weer aan en even later weer uitgezet worden. Samenwerken kon nu enkel met mama, papa, zus of broer en dat ging heel anders dan in de klas.  Sommigen gingen heel flexibel om met deze veranderingen, voor anderen was het een zoektocht. Maar allemaal leggen ze hun parcours af.
Zelf je werk organiseren thuis, je laten helpen door iemand anders dan de juf of een klasgenootje, opdrachten ontcijferen, op zoek gaan naar oplossingen, weten wat je aan de juf moet vragen, op tijd achter het scherm zitten voor een live-sessie,… Zoveel nieuwe vaardigheden, worden geoefend.

We zitten op een freinetschool en “samen school” maken is erg belangrijk voor ons. Na de eerste overrompeling van de organisatie van het afstandsonderwijs zie ik ook dit weer naar boven komen. Praatrondes zijn we blijven doen. Dat vonden de kinderen belangrijk. Een moment om hun verhaal te brengen, om naar elkaar te luisteren, om elkaar vragen te stellen of om elkaar gewoon te zien. Elke keer geniet ik van de interactie.

In één van de praatrondes, komt de vraag van de kinderen om een klasraad te organiseren. Er valt heel wat te bespreken vinden de kinderen. Moederdag komt er aan en we moeten afspreken wat we gaan maken. Sommige kinderen vinden de praatronde maar saai, dus daar moeten oplossingen voor gezocht worden.
In een gesprek blijkt dat we heel graag terug naar school willen. We besluiten zelf initiatief te nemen door samen een brief te schrijven met daarin onze ideeën over hoe we veilig terug naar school zouden kunnen gaan. 
En juf, we hebben nog geen klasfoto gemaakt dit schooljaar….hoe gaan we dat nu doen?
We zoeken een weg in het samen school maken op afstand.

Kinderen zoeken naar manieren om verbonden te blijven met elkaar. Zo krijg ik een berichtje met de vraag of de rekenoefeningen samen gemaakt mogen worden, hoor ik dat kinderen hun werkstuk samen proberen op te pakken en komt er de vraag om samen met de hele klas te gamen. Oei…hoe gaan we dat doen?
Ik ga op zoek en in de week die volgt, spelen we enkele keren in verschillende groepjes pictonary. Niet helemaal het gamen wat ze in gedachten hadden, maar er wordt gelachen en genoten. Heerlijk!

Ook op de ouders van mijn klas ben ik trots. Die verdienen de grootste pluim die er is. Zij gaven me ruimte om mijn weg te zoeken. Maar vooral…zij lieten mij digitaal binnen in hun huis en toonden een grote bereidheid om samen op zoek te gaan naar de beste manier om hun kinderen te begeleiden. Soms kwamen er veel vragen, soms voelde ik wat schroom. Maar de communicatie die we anders aan de klasdeur voerden, zocht zich een digitale weg en samen vormen we stilaan een sterk team. Niet evident voor hen, naast hun eigen job. 

We zijn er nog niet, want op het moment dat ik dit schrijf is er voor mijn klas nog geen vooruitzicht om terug naar school te mogen. Maar in deze turbulente periode voel ik me fier en positief. En wat heb ik de laatste tijd veel geleerd!

Monica Joris