Voor alle stakende en niet-stakende collega’s
0
Gent, Citadelpark, woensdag 15 mei – 10u00
Lieve collega’s
Dank u om hier te staan.
Ik meen dit serieus. Dank u om hier te zijn.
Kijk maar eens goed links en rechts van u.
Voor elke collega die naast u staat, staan er duizenden collega’s momenteel voor de klas, bij onze leerlingen.
Want wij leerkrachten, doen dat niet vaak: ons werk neerleggen.
We doen het waarschijnlijk veel te weinig.
Omdat we ons bewust zijn van de verpletterende verantwoordelijkheid die op onze schouders rust: kinderen vormen en daardoor ook de toekomst.
Dat is niet niets.
Dus als wij nu, hier – vandaag – zij aan zij staan,
dan is dat omdat wij maar al te goed beseffen,
dat het geen goednieuwsshow is, die toekomst.
De uitdagingen waar de toekomstige generaties – samen met ons – voor staan, zijn g.i.g.a.n.t.i.s.c.h.
De uitdagingen waar de toekomstige generaties – samen met ons – voor staan, zijn g.i.g.a.n.t.i.s.c.h.
De kinderen in onze klassen zeggen het ons genoeg: onze aarde heeft ademruimte nodig.
Wij
en alles wat leeft met ons,
staan onder constante stress.
Het moet allemaal steeds meer, meer, meer… en liefst ook nog rapper, rapper, rapper.
Dat is, wat er sinds 2014,
sinds de regering Bourgeois
op ons is losgelaten: het (waan)idee van eindeloze groei.
Ook in onderwijs.
Noem mij naïef, maar volgens mij is dat een fout idee.
En de reden waarom ik daar ten stelligste aan twijfel,
is om wat ik zie: op school, bij de kinderen die we alle dagen voor onze neus hebben.
Faalangst zit in de lift, zelfmutilatie
en eet- en andere stoornissen swingen de pan uit.
Er zijn zelfs al kleuters die symptomen van burn out hebben!
Kleuters!!
Om maar te zwijgen van het aantal collega’s dat aan de lopende band uitvalt.
Steek uw hand op wie dit jaar nog geen vervangingen heeft gedaan?
Ik denk niet dat ik veel vingers zal moeten tellen.
10 jaar geleden waren er 9 000 mensen te kort om alle jobs in onderwijs in te vullen.
Vandaag staat de teller op 26 000.
26 000!
Dat is het resultaat van rechts-economisch denken loslaten op onderwijs: bijna een drievoud van dat tekort!
En welke oplossingen krijgen we nu aangeboden?
Nog meer rechts-economisch denken?!
Denk maar aan het invoeren van de 38-uren week, of het afschaffen van de vaste benoeming voor directeuren, zodat ze gemakkelijk kunnen worden vervangen door ‘managers’.
Wel, collega’s, ik denk niet dat onderwijs een kwestie van ‘managen’ is.
Ik denk niet dat onze kinderen het verdienen om beschouwd te worden als een product,
dat op het einde van de rit van de band rolt:
klaar om de volgende loonslaaf te worden.
Tenzij voor een select groepje, natuurlijk.
De uitverkorenen.
Want, Vlaanderen staat wel degelijk nog bovenaan sommige ranglijsten:
die van de sociale ongelijkheid om er 1 te noemen.
Een ongelijkheid die in stand wordt gehouden DANKZIJ het Vlaamse onderwijs.
Jullie horen mij goed: na 10 jaar rechts-economisch beleid is onderwijs helemaal niet meer de sociale hefboom die het ooit wel was.
Neen,
dit systeem dient steeds meer om een duidelijke lijn tussen de alpha’s en de omega’s te trekken.
Tussen de have’s and de have-nots.
Waar stopt het?
Ik zeg: HIER! NU!
Gedaan!
Ik ben geen boekhouder
en ik vertik het om kinderen te herleiden tot een excel- tabel.
Ik weiger om simpelweg te ‘meten’ en daarna kinderen richting de juiste productielijn te oriënteren.
Ik geloof in de maakbare mens.
Onderwijs is werken aan de toekomst.
Gij en ik,
wij,
wij zijn de beeldhouwers van die toekomst!
Vergeet dat niet.
Dus laat ons terugkeren naar onze leraarskamers morgen en het gesprek aanwakkeren met onze collega’s die vandaag in de klassen zijn gebleven.
Laat ons goed nadenken over wie we na 9 juni aan het roer van deze onderwijstanker willen zien.
En laat ons na 9 juni wakker en alert blijven, ongeacht wat het resultaat zal zijn.
Maar laten we vooral,
zij aan zij,
blijven staan.
Naast en met elkaar.
En ‘neen, dank u’ blijven zeggen tegen elke maatregel die ons uit elkaar wil spelen, zoals de leerkracht-expert of andere verdeel-en-heers truukjes uit het bedrijfsleven.
Want onderwijs kan de wereld veranderen.
Gij en ik,
wij,
wij kunnen die wereld helpen veranderen.
Het schoonste bewijs daarvan speelt zich momenteel af in den UFO.
Waar jonge studenten,
die ooit ook gewoon kleutertjes en leerlingen waren,
kritisch genoeg gevormd zijn geweest om zelf na te denken.
En die, behalve denken, ook gewoon dingen D.O.E.N.!
Want dàt is wat goed onderwijs met iemand kan doen:
het laat je de wereld ingaan
in plaats van hem te ondergaan.
Als we straks – met deze betoging – langs deze studenten passeren,
wil ik die ongebreidelde durf eren met een applaus.
Wie klapt er met mij mee?